Column: Rustpunt

Het idee daarachter is best heel leuk, voorbijgangers kunnen voor een bescheiden bedrag, in ons geval op basis van zelfbediening, een kopje koffie of thee drinken op je bedrijf en zo een beetje kennismaken met de boerderij. Leuk bijkomstigheid is dat je in een gunstig geval een zakcentje mee verdient. Dat overheden het starten van neventakken op boerderijen enorm stimuleert is geen nieuws.
Inkomen uit neventak
Ik vind dat nog steeds een principiële discussie. Natuurlijk is het hartstikke mooi als je naast je agrarische bedrijf een inkomen kunt halen uit een neventak, maar de manier waarop we daar bijna toe gedwongen worden staat me best tegen. We produceren voedsel, een eerste levensbehoefte, maar er wordt op gestuurd om qua inkomen afhankelijk te worden van iets anders dan dat. Dat vind ik voor de politiek dus de principiële vraag, of we in Nederland het maken van eten ondergeschikt gaan maken aan iets anders, of dat nou natuur, recreatie of het zorgen voor mensen met Alzheimer is. Op deze manier wordt het maken van die eerste levensbehoefte minder belangrijk dan randzaken eromheen. Daar kan ik slecht mee omgaan. Dat er ooit na de tweede Wereldoorlog voor gekozen is dat we in Nederland de voedselproductie zo inrichten dat het altijd beschikbaar is, van goede kwaliteit en voor iedereen betaalbaar kan ik nog steeds helemaal achter staan, maar als dat maakt dat de de
prijzen van voedsel zó laag worden dat de producenten ervan hun rekeningen niet meer kunnen betalen kun je je wel afvragen of we met die manier van voedselproductie niet een afslagen links of rechts moeten in plaats van altijd maar rechtdoor op dezelfde weg. Daar hoort neventakken starten wat mij betreft niet bij dus.
Lichte weerstand
Maar goed, weer terug naar ons eigen Rustpunt. Ik moet toegeven, ondanks mijn persoonlijke lichte weerstand tegen neventakken ben ik enorm trots als er iemand de moeite neemt een bakkie te doen in mijn Rustpunt en zit te genieten van de bloemenweide die ik zelf ook mooi vind. Tot nu toe zit er geen verdienmodel in het Rustpunt en het is nog maar zeer de vraag of we er ooit überhaupt iets aan gaan verdienen, maar de complimenten van bezoekers over ons bedrijf nemen we graag in ontvangst want die zijn in tijden van voor je gevoel constant bagger over je heen krijgen vanuit de media ook veel waard.
Tekst: Toos van Soest
Beeld: Ingrid Zweers