Column: Stikstofimpasse

De afgelopen maand is er koortsachtig overleg geweest in allerlei Haagsche kringen om te bekijken hoe het Kabinet vanaf volgend voorjaar voldoende verminderingen van stikstofdepositie op stikstofgevoelige natuur kan realiseren.

Het Kabinet ziet de bui al hangen dat in verschillende rechtszaken eerder afgegeven vergunningen en vergunningen voor activiteiten die nog in de pijplijn zitten, met succes zullen worden aangevochten. Niet in de laatste plaats vanwege het rekenkundige knoeiwerk bij diverse vergunningtrajecten en bijvoorbeeld bij Airport Lelystad, maar ook het gemarchandeer met stikstofeffecten bij de snelheidsverhoging naar 130 km en later de verlaging naar 100 km per uur.

Afdwingbare garanties

In een overleg met belangrijke CEO’s heeft de minister president aangegeven dat naast corona nog steeds het stikstofdossier hem grote zorgen baart en dat LNV de oplossingen nog niet heeft. De minister van LNV is weer in bestuurlijk overleg gegaan met een brede delegatie uit het bedrijfsleven en heeft gezegd dat het bedrijfsleven maar met plannen moet komen met een gegarandeerde emissie verlaging van circa 36 procent over een reeks van jaren te leveren.

Deze plannen moeten afdwingbare garanties hebben. Daar wringt de schoen, dat wordt een hele lastige, juist nu er door veehouders een beroep is gedaan op de ACM om te onderzoeken of bovenwettelijke maatregelen in leverantievoorwaarden wel of niet mogen.

Het afbreken van de productschappen breekt de overheid nu toch wel een beetje op. Daar komt bij dat geen sectorpartij het juridisch mandaat heeft om afspraken te maken met de overheid die verder reikt dan de eigen aangesloten leden. Dus als er een sectorpartij is die wel een afspraak maakt, kunnen deze organisaties een leegloop van leden verwachten, maar mogelijk ook schadeclaims van leden en niet-leden die zullen aangeven dat hun belangen door deze afspraken worden geschaad.

Historische vergissing

Tien maanden geleden lag er een plan van het Landbouw Collectief. Onder aanvoering van toen directeur-generaal Sonnema wilde de minister daarin niet mee. Een historische vergissing. De minister zal nu slechts één ding kunnen doen en dat is een wetsvoorstel sturen naar de Tweede Kamer waarin zij vergaande maatregelen gaat afkondigen om de emissie van de veehouderij te verminderen. Echter de minister zal nooit hard kunnen maken op welke hexagonen deze maatregelen tot een verlaging van de depositie zal gaan leiden.

Al met al worden dit geen leuke maanden voor de minister en de politiek, ze hebben zich de afgelopen paar jaar behoorlijk in de nesten gewerkt en een impasse in het stikstofdossier gecreëerd die zijn weerga niet kent. Daardoor zal de roep om een verplichte krimp van de veestapel weer vaker te horen zijn. Een ingreep waarvan we over paar jaar zullen weten dat het de natuur niet zal helpen.